گل دوزی هنری قدیمی با زیر شاخه هایی بسیار است. احتملا این انسان اولیه بود که کار با نخ و سوزن را آغاز کرد. از مو، پشم حیوانات و فیبر موجود در گیاهان نخ، و از استخوان و عاج، سوزن می‌ساخت و با دوختن پوست حیوانات به هم، پوششی برای خود دست و پا می کرد. با گذشت زمان انسان عصر سنگی خلاق تر شد و از مهره ها، استخوان ها و سنگ ها برای تزئین پوشاکش استفاده کرد.
در سال ۱۹۶۴ فسیل انسانی در روسیه پیدا شد که باستان شناسان باور داشتند قدمت آن مربوط به ۳۰ هزار سال پیش از میلاد مسیح است. کت پوست، کفش ها و کلاهش با مهره هایی از جنس عاج که به صورت افقی تزئین شده بودند. برخی معتقدند این جز، اولین گل دوزی ها بوده است.
گل دوزی به صورت هنر به عصر آهن بر می گردد. در بسیاری از نقاشی ها، مجسمه ها و کوزه های قدیمی آثار وجودش دیده می شود.
موزائیک، مربوط به یونان باستان، نشان‌گر گل دوزی جامه ها با نخ ابریشمی و سنگ های قیمتی است.
در بسیاری از فرهنگ ها، از ایران، هند، تا چین و ژاپن، و یونان، گل دوزی و زیر شاخه هایش مانند سوزن دوزی و ملیله دوزی بر روی لباس ها و اشیای مذهبی و یا اسباب منزل نشانه ثروتمندی و سرشناسی اشخاص بوده است.
این هنر هنوز در بسیاری از نقاط دنیا رایج است و هنری بسیار زیبا و قابل تحسین می باشد. اما برخی هنرمندان از چهارچوب سنتی این هنر خارج شده و سبکی جدید از سوزن دوزی را وارد دنیای معاصر کرده اند.
سِوِریا اینسراسکیت-کراونِویسین (Severija Incirauskaite-Kriauneviciene)
اهل لیتوانی، طرح های گل دار و نقش های تزئینی بر روی اشیا مختلف می دوزد. او به جای پارچه از فلز استفاده می کند و با هر بوم انتخاب شده قصد ایجاد تضاد در معنای سوزن دوزی سنتی را دارد.
آنا ترزا باربوزا (Ana Teresa Barboza)
کارهای وی خطِ میان گل دوزی و مجسمه سازی است. هنر او به داخل حلقه سوزن دوزی ختم نمی شود، ادامه کارهایش از کادر خارج شده و طرحی آبستره به خود می‌گیرد. حس حرکت در آثارش باعث می‌شود که کارهایش را به دنیای پیرامون ما نزدیک تر کند.
سوفی استندینگ (Sophie Standing)
پرتره های حیوانات او تاثیر نقل مکان وی از انگلستان به آفریقا است. او محیط اطراف خود را با علاقه‌اش به نقوش پارچه و گل دوزی ترکیب کرده و هنر خود را خلق نموده است.
لیسا اسمیرنووا (Lisa Smirnova)
لیسا اسمیرنووا تکنیک های نقاشی را با گل دوزی ترکیب، و آثاری زیبا خلق کرده است. انتخاب رنگ ها و نوع دوخت هایش حسِ فُرم و عمق را به کارهایش می دهند. وی با همکاریی که با یک طراح لباس داشت، بر روی کلکسیونی از لباس ها گل دوزی های دستی انجام داد. این پروژه «هنرمند در خانه» نام دارد و هدفش آگاهی عموم از این است که هنر هر فرمی می تواند داشته باشد حتی اگر در خیابان پوشیده شود.
دبی اسمیث (Debbie Smyth)
مرز تصویر سازی خطی، دو بعدی، سه بعدی و سوزن دوزی را خلق می کند. او ابتدا طرح اولیه را می کشد و سپس فضای کار را با حجمی از نخ پر می کند و از اشیا، حیوانات، فیگور ها و معماری آثاری زیبا، رسا و خطی درست می کند.
کیرستی ویتلاک (Kirsty Whitlock)
از هنر گل دوزی به عنوان ابزاری برای فعالیت ها و پیام های اجتماعی بهره گرفته است. او از اشیای بازیافتی و دور ریخته شده برای اشاره ای به فرهنگ مصرف کنندگی استفاده می کند. وی بر این باور است که سوزن دوزی قدرت تغییر و به چالش کشیدن جامعه را دارد.
