کیمونو ساده ترین در عین حال زیبا ترین تن پوش در تاریخچه لباس ژاپن می باشد. کلمه کیمونو به خودی خود معنی چیزی برای پوشیدن را می دهد، “کی” به معنی (برای پوشیدن) و “مونو” به معنی(چیزی). این تن پوش برای جلوگیری از غلبه سبک لباس غربی طراحی و به جامه اصلی ژاپن تبدیل شد. کیمونو تن پوشی بلند و گشاد با آستینی گسترده می باشد. برای تهیه ی کیمونو از مقدار پارچه زیادی در جنس ها و طرح های گوناگون استفاده می شود و جنس پارچه ها هم زمان با فصل ها تغییر می کند.
زمانی که به تاریخچه کیمونو دقیق تر نگاه می کنیم، بر عکسِ تصور ذهنی ما این کشور ژاپن نبود که کیمونو را به مردم آسیا معرفی کرد بلکه چین بود. در دوره موروماچی(Muromachi) (۱۵۶۸-۱۳۹۲) این تن پوش به عنوان لباس راحتی برای هر دو جنسیت مرد و زن در چین استفاده می گردید.از آنجا که سامورایی ها و جنگجویانی که در قصر زندگی می کردند موظف به پوشیدن تمام وقت لباس تشریفاتی بودند و این شرایط حرکت و کارهای روزمره را برایشان سخت می کرد، کیمونو را که از چین الگو برداری شده بود، جایگذین لباس های تشریفاتی کردند.
در اواسط دوره های اِدو(Edo) (۱۸۶۸-۱۶۰۰) کیمونو بنا به موارد استفاده جامعه طراحی شد. کیمونو مخصوص بانوان زینتی تر و کیمونو مخصوص آقایان به شکل تشریفاتی تر در آمد. از آنجا که در فرهنگ ژاپن بر عکس فرهنگ غربی لباس ها و به خصوص جواهرات زینتی گران قیمت در میان مردم جایی نداشتند تمام توجه ژاپنی ها به کیمونو و رنگ ها و طرح های متفاوت کار شده روی پارچه ها جلب شد. از آنجا که پارچه های بلند وگسترده کیمونو همانند بوم برای هنرمندان بود، نقاشان تشویق به تصویر سازی روی پارچه کیمونو ها شدند. این موضوع راه درآمدی برای نقاشان شد و توجه افراد ثروتمند را به خود جلب کرد.
کیمونو به عنوان تن پوش راحتی در فرهنگ ژاپن شکل گرفت و کم کم با تغییراتی از اوایل قرن هجدهم به تن پوش روزانه و حتی لباس مخصوص مجالس خاص تبدیل شد. تفاوت انواع کیمونو را می توان از طرح ها، رنگ ها، جنس پارچه و مقدار پارچه های استفاده شده و پیچش آن به دور بدن تشخیص داد.
امروزه کیمونو را کمتر برای مصارف روزانه در ژاپن مشاهده می کنیم. با این حال مدارسی در شهر های پیشرفته ژاپن وجود دارند که به تدریس روش های بستن کیمونو و تصویر سازی روی پارچه ها می پردازند.
در قرن کنونی کیمونوهای زیادی برای مجالس خاص وجود دارد. برای مثال کیمونو آستین نوسانی که مخصوص دوشیزگان مجرد می باشد و از مقدار زیادی پارچه تشکیل می شود. نوع دیگری از کیمونو به نام هومونگی(Houmongi) وجود دارد که مخصوص عروس ها می باشد که در مراسم ازدواج مجددشان بر تن می کنند و اغلب دارای یک الگوی خاص به نام اِبا(Eba) می باشند و رنگ آمیزی آنها همچنین خاص تر از باقی کیمونو ها می باشند. نوعی دیگر از کیمونو مخصوص بانوان که در اولین مراسم عروسی خود می پوشند اوچی کاکه (Uchikake) می باشد و آن را به عنوان رسمی ترین کیمونو در مراسم عروسی سنتی ژاپنی می شناسند و به دلیل بلند بودن غیرعادی آن عروس به تنهایی قادر به راه رفتن با آن نمی باشد.
با نگاهی به کیمونو های طراحی شده برای آقایان متوجه تفاوت رنگها، طرح ها و کاربرد کیمونو ها در آقایان و خانم ها می شویم. کیمونو مخصوص آقایان بیشتر از رنگ های سرد و تیره همچون مشکی، طوسی، آبی تیره و قهوه ای تشکیل شده است و با طرح هایی همچون راه راه، خال خال و یا چشم پرنده به آنها زینت می دهند. کیمونو مجلسی مخصوص آقایان را مانسوکه(monsuke) می خوانند و با پوشیدن صندل ها و زیورآلاتی که همگی از رنگ های تیره تشکیل شده اند به آن زینت می بخشند. مدرن ترین کیمونو موجود را موفوکو(mofuku) می نامند و مخصوص مراسم عذاداری می باشد که عموماً آقایان به تن می کنند و از تیره ترین رنگ ها تشکیل شده است.
در آخر نگاهی به روش بستن و آماده سازی کیمونو خواهیم داشت. کیمونو ها عموماً از چپ به راست به دور بدن بسته می شوند و تنها زمانی که بر عکس آن ( از راست به چپ) عمل می شود برای مردگان است. کیمونو را توسط یک بند ابریشم باریک می بندند و در زیر آن لباس زیری نازک به نام شیتاگی(shitagi) که معمولاً نوع کوتاه آن برای آقایان و بلند برای بانوان می باشد به تن می کنند. کیمونو ها غالباً در زمان خرید به دلیل بلند بودن پارچه ها آماده پوشیدن نمی باشند و نیاز به خیاط دارند.
امروزه طراحان زبردستی در ژاپن وجود دارند که با هزینه دولت به ادامه طراحی کیمونو که یک سمبول از کشور ژاپن می باشد بپردازند و کمتر کسی در ژاپن صاحب کیمونو مخصوص خود می باشد و معمولاً در مراسم خاص کیمونو ها را اجاره می کنند. دلیل این امر هم قیمت بالای کیمونو ها می باشد. گاهی قیمت این کیمونو ها چندین برابر یک اثر هنری بی نظیر می باشد، برای مثال چندین کیمونو به قیمت یکصد هزار دلار در سالهای اخیر به فروش رسیده است.
