هویت های فرهنگی، اعتقادی، فردی، اجتماعی و جنسیتی در جهان معاصر از اهمیت بسیار بالایی برخوردارند. در چنین وضعیتی هنرمندان طبق این انگیزه به روش های مختلف درگیر مفاهیم و موضوعات مختلف در زمینه هویت می شوند. سیندی شرمن یکی از هنرمندانی است که با بازسازی چهره های به یاد ماندنی فرهنگ غرب، زبان خاص خود را خلق کرده است.
سیندی موریس شرمن در نیوجرسی متولد شد. او با تحصیل در رشته نقاشی وارد دنیای هنر شد. پس از مدتی جذب هنرهای مفهومی، مینیمال، پرفورمنس، هنر بدن، فیلم و عکاسی شد و نهایتا با تغییر رشته در سال ۱۹۷۲ وارد دپارتمان فیلم دانشگاه ایالتی نیویورک در بوفالو شد. او مدتی با پُل شریتس، فیلمساز تجربی همکاری کرد. پس از گذراندن چند دوره فیلمسازی مقدماتی ، چند فیلم کوتاه، از جمله یک انیمیشن سه دقیقه ای درباره خودش ساخت که در آن نقش یک عروسک کاغذی را داشت که جان می گرفت.
او علاقه زیادی به آرایش کردن و تغییر قیافه داشت. او ساعت ها انرژی خود را صرف تغییر چهره، شخصیت و هویت خود از طریق آرایش می کرد و این روند او را به فکر ثبت این دگرگونی ها انداخت. همینجا بود که ایده بازآفرینی عکاسانه با استفاده از بدن هنرمند وارد آثارش شد.
شرمن بین سالهای ۱۹۷۷ و ۱۹۸۰ با توجه به نفوذ و قدرت رسانه فیلم و سینما دست به ساخت مجموعه زیبای عکس فیلم های بدون عنوان زد. عکس های این مجموعه در راستای مفهومی که هنرمند دنبالش بود، بی نام و هویت اندو شصت ونه سلف پرتره که به طرز زیرکانه ای عکاسی شده اند و به نظر آماتور و ابتدایی می رسد.
شرمن در کارنامه هنری خود چندین مجموعه مد دارد. او در سال ۱۹۸۴ اولین مجموعه مد خود را خلق کرد و در همان سال برند های زیادی برای تبلیغات به سراغ شرمن آمدند. ولی هیچ یک از آنها از روند کاری و چگونگی استفاده از اجناسشان در عکس های شرمن مطلع نمی شدند. او روی مجموعه ای برای خانه مد" دوروتی بی " کار کرد که در مجله ووگ فرانسه منتشر شد و نیز عکس های تبلیغاتی اش برای فروشگاه لباس دیان بنسون در نیویورک برای نمایش لباس های ژان پل گوتیه در مجله اینترویو منتشر شد. تصاویر شرمن برای این دو پروژه کاملا ضد زیبایی شناسی دنیای فریبنده مد بودند. در این دوره بود که آثار او شروع به تیره تر شدن کردند. مدل ها و اندام در این تصاویر، بیمار، عصبی، افسرده، وحشتناک، خسته، کثیف و روانی به نظر می رسیدند، ژست ها آزاردهنده بودند و لباس ها بدقواره. او سعی در به سخره گرفتن مد داشت.
در سال ۱۹۹۴ شرمن یک مجموعه برای لباس های پاییز و زمستان ری کاواکوبو طراح لباس ژاپنی،کُم دی گَتسو عکاسی کرد که تمام قواعد عکاسی مد را زیر پا گذاشت. در عکس های او مدل ها آشفته و پریشانند و شخصیت ها عجیب.
او در سال ۲۰۱۰ با برند لوازم آرایش مک همکاری کرد. به طور معمول کمپانی های تبلیغاتی لوازم آرایشی از مدل هایی جوان و زیبا استفاده می کنند تا ضمن ایجاد حس خودکم بینی و زشت انگاری به آنها نشان دهند تا چه حد محصولاتشان آنها را زیبا می کند. کمپانی مک سالهاست در جهت مخالف این موج حرکت می کند و متفاوت بودن برایش در اولویت است. سیندی شرمن هم با روش همیشگی خود در این پروژه ها با آرایش غلیظ، زننده و پر زرق و برق خود نشان داد که لوازم آرایش علاوه بر اینکه موادی برای بهسازی با حفظ ظاهرند، می توانند وسیله ای برای تغییر شکل و دگرسازی باشند. در واقع می توان با آرایش، پرسوناژی دیگر از خود خلق کرد. درست همان چیزی که شرمن از ایام کودکی در صدد ابراز آن بوده است.
" من برای مدتی با آرایش بازی می کردم تا ببینم مرا به کجا خواهد برد."
سیندی شرمن
منابع
Conceptual Art and Fashion in the 21st Century by Shirin Abedinirad
www.britannica.com
www.biograohy.com
www.m.theartstory.org