ایران، سرزمینی که به تاریخ ، هنر، جواهرات قدمت دار و زیورآلات گرانبهایش شهرت دارد. با نگاهی به دستاوردهای باستان شناسان در سال های پیاپی و جواهراتی که در مکانی به نام (شهر سوخته) که در شرق ایران،در استان سیستان و بلوچستان واقع شده است پیدا شده، متوجه علاقه شدید ایرانی ها به جواهرات گرانبها و زینتی می شویم. بعضی از این جواهرات قدمت بالایی دارند و به هزاره سوم برمیگردند. مکانی دیگر که مشهور به (تپه طلایی) یا (طلا تپه) می باشد که در گذشته بخشی از امپراطوری ایرانی ها بوده و حال در قسمت شمالی افغانستان قرار دارد و چندین مقبره قدیمی در آن مکان مشاهده شده است، این منطقه کمی از دیگر مناطق متفاوت است و دلیل آن هم گویا بودن زبان فارسی برای باستان شناسان می باشد. جواهراتی که به قرن یکم قبل از میلاد مسیح بر می گردند را در این مکان می توان مشاهده کرد.
با نگاهی دقیق تر به دستاورد های باستان شناسان می توان به اوج علاقه ی ایرانی ها به جواهرات پی برد. یکی از هزاران رسم ایرانی های باستان دفن کردن مردگان با جواهرات با ارزششان می باشد. هرچه جواهرات بیشتری به همراه فرد مرده دفن می شد نشانی از ثروتمند بودن آن فرد می بود. جواهراتی همچون گردنبند طلا با سنگ های قیمتی، تاج، قفل، دستبند، گوشواره و آویز نمونه هایی از هزاران جواهر به دست آمده از سرزمین ایران است. اما این تنها مردگان نبودند که صاحب جواهرات زیادی بودند، بلکه علاقه زنان ایرانی به طلا و جواهراتی قیمتی به خصوص الماس، زمرد و سنگ های قیمتی تا به امروز زبان زد همگان است. زنان به دلیل اعتقادات مذهبی از نشان دادن بدن خود در اجتماع خودداری می کردند. بنابراین جواهرات در مراسم زنانه یا خانوادگی که پوشش آزاد تری داشتند مورد استفاده قرار می گرفت.
موزه‌ی هنرهای زیبا در بوستون شامل ۵۵ نسخه از نقاشی مینیاتور برگرفته شده از شاهنامه می‌باشد. نقاشی‌های مینیاتوری در شاهنامه تاریخچه شش هزار hسال پوشاک و جواهرات ایرانیان را به تصویر می کشد. پادشاهان ایرانی علاقه زیادی به تاج و سر بند داشتند.بر اساس تصاویر شاهنامه، اولین پادشاه که مراسم تاج گذاری را به پا کرد، کیومرث شاه بود. کیومرث شاه اولین پادشاه اسطوره‌ای نام برده شده در شاهنامه می‌باشد که مراسم تاج گذاری را در دنیا مرسوم کرد.
و اما بازهم این تنها مردان نبودند که از تاج استفاده می کردند. از آنجا که صنعتگران و هنرمندان آن دوره به خوبی آموزش دیده بودند دست به ساختن تاج هایی زینتی در عین حال ساده که عموماً مورد استفاده زنان می بود زدند. برخی از افراد ثروتمند از تاج هایی که آن ها را نیم تاج هم نیز می خواندند و یا جواهراتی با کنده کاری حیواناتی چون غاز، شیر، آهو، قوچ یا مار برای مراسم خاص استفاده می کردند. برای استفاده از آن نیم تاج در مراسم، زنان موهای خود را از وسط به دو قسمت تقسیم کرده، در پشت سر خود جمع می کردند و در پشت گردن می بستند. نیم تاج تزیین شده با مروارید، جواهرات و سنگ های قیمتی روی آن قرار می گرفت.
انواع مختلف سنگ و مروارید ایرانیان را جذب استفاده از آنها در جواهرات، ظروف و حتی معماری و وسایل خانه کرد. تکه سنگی بزرگ معروف به میز بزرگ الماس یکی از سنگ های بسیار ارزشمند و خاص یافته شده در ایران زمین می باشد که در سال ۱۶۴۲ میلادی توسط یک مرد فرانسوی به نام باتیست تاورنیه (Baptiste Tavernier) کشف شد. بنا به نوشته های حک شده به روی این سنگ، فتح علی شاه، اکبر شاه و نظام شاه صاحبان این سنگ بی همتا می بودند. امروزه قسمتی از این سنگ به تکه های کوچک تر تقسیم و در دنیا پخش شده است. یافتن نوع اصلی این سنگ به روی جواهرات طراحی شده بسیار سخت و ارزش مادی آن جواهرات بسیار زیاد می باشد .