آغاز استفاده از کفش پاشنه بلند به اوایل قرن دهم توسط سربازان اسب سوار ایرانی دوران شاه عباس بر می گردد. پاشنه ی بلند کفش به سربازان کمک می کرد تا راحت تر پاهایشان را روی رکاب قرار دهند. این پاشنه ی بلند به دلیل روش سوارکاری و جنگیدن سرباز های ایرانی بود که مورد استفاده قرار می گرفت، که با جا انداختن انتهای پاشنه روی رکاب سرباز ها قادر بودند در هین سواری بایستند و با تسلط بهتری تیرو کمان خود را هدف بگیرند. پاشنه بلند چکمه های کایبوی که سوارکارهای ماهری هستند نیز از همین جا نشأت می گیرد .زمانی که شاه عباس یک مامور دیپلماتیک را به اروپا فرستاد از آنجا که اروپایی ها شیفته ی طراحی کفش و لباس ایرانی شدند، کفش پاشنه بلند از سربازان ایرانی به اروپا گسترش یافت. کفش پاشنه بلند نمادی از سوارکاری به حساب می آمدو وسیله ای که نشان دهنده ی ارتباط سوارکاری با طبقات فوقانی بود. با گذر زمان زنان هم شروع به پوشیدن کفش پاشنه بلند کردند. این روند ادامه پیدا کرد تا در اواسط قرن هفدهم کفش پاشنه بلند نشانی برای جدا کردن طبقات بالایی از طبقات متوسط اجتماعی شد.
در آن زمان برای پوشیدن کفش پاشنه بلند هیچ محدودیت جنسی وجود نداشت تا با به تصویر کشیده شدن لویی چهاردهم که در آن توسط کفش پاشنه بلند قدرت مردانه و استقامت و عضلانی بودن جنسیت مرد به نمایش گذاشته شد و طراحی پاشنه کفش مردان و زنان به آرامی از هم فاصله گرفت. پاشنه کفش مردان کوتاه، گسترده و محکم و کفش زنان بلندتر،مخروطی و تزئینی شدند.
نکته ای که بسیار قابل توجه است این است که، این کریستیَن لابوتان نبود که برای بار اول کفش های پاشنه بلند را با کفه قرمز عرضه کرد و به شهرت رساند، بلکه لویی چهاردهم بود. از آنجا که رنگ قرمز نشانی از ثروت بود، لویی چهاردهم قانون جدیدی تعیین کرد که کفش های پاشنه بلند با کفه قرمز مختص افراد طبقه بالا اجتماعی، درباری و ثروتمند می باشد. در اواسط قرن هجدهم مردان از پوشیدن کفش پاشنه بلند دست کشیدند و کفش پاشنه بلند مختص خانم ها شد. بعضی دلایل این کار را می توان راحت نبودن این کفش ها و قادر نبودن مردها برای استفاده از آن ها در هنگام پیاده روی های طولانی و یا قدم زدن در گل و لای دانست. ناراحت بودن و غیر قابل استفاده بودن این کفش ها در هر شرایطی یکی از دلایل اصلی هم معنی شدن کفش پاشنه بلند با از طبقات بالای جامعه بودن شد. چرا که غیر کاربردی بودن و استفاده به دلیل زیبایی از نشان های رفاه بوده و در ضمن این اشخاص نیاز به راه رفتن های طولانی و کار در مزرعه نداشتند.
با اختراع دوربین عکاسی و ژست گرفتن در جلوی دوربین توسط مدل ها، طراحان تشویق به طراحی جدید شدند. در صنعت عکاسی مدل ها با کفش پاشنه بلند در بالا ترین حدِ جذابیت قرار داشتند، به همین دلیل طراحان به طراحی کفش هایی با پاشنه های بلند تر پرداختند که به هیچ وجه مسئله راحتی در آنها مطرح نبود و صرفاً جهت ژست گرفتن و زیبایی برای چند دقیقه در جلوی دوربین بود. با مورد پسند قرار گرفتن کفش های پاشنه بلند و گسترش آنها از صنعت عکاسی به مصرف روزانه شهری، میهمانی و خانه، طراحان تصمیم به طراحی کفش هایی با پاشنه هایی راحت ترگرفتند.
